Run Forrest Run

   Hayatta her şeyi erteleyen insanlara çok kızıyorum. Bu yüzden de en çok kendime kızıyorum. Hayatı bir durakta beklemek yerine  koşmaya başlamak gerek.Gideceğin yere daha geç varırsın belki; ama beklerken yaşayamadığın anları da yaşarsın. Bazen rüzgarla bir olmayı bazen rüzgarla savaşmayı öğrenirsin koşarken,beklerkense savrulmayı.
  Ben de yola çıktım artık. Mutluluğu başkalarından beklemek yerine kendimi mutlu etmeyi öğreniyorum. Mutlu olmayı becerebiliyorum muyum peki? Öğreniyorum dedim ya, henüz koşmayı beceremesem de emeklemiyorum artık yürüyorum. Ara sıra tökezlemeden düşmeden yürünmez tabi. Düştüğünde ya oturup ağlarsın ya da hırsla kalkıp daha hızlı yürümeye başlarsın. İki durumun arasında yaşıyorum ben...
  Aynı Forrest'ın hayatı boyunca yaptığı en iyi şey gibi koşmak gerek ardına bakmadan.