"Umutlu yarınlara"yla bitiremeyeceğim karanlık bir günden...
Hayat düşünmekten uyuyamadığımız ve mutsuzluktan uyanmak istemediğimiz gecelerden ibaret. En son ne zaman fizyolojik bir ihtiyacı gidermek için uydunuz? Ben söyleyeyim yetişkinliğe (Bu kelimenin tam anlamını doldurduğuna inanmıyorum) geçtiğinizden beri hiç. Şimdi bunu çağının dertlerini taşıyan sıradan bir birey kimliğinden çıkarıp, bu bireyi Türkiye'ye yerleştirelim. Bu insan için acı olan geceler değil, neler yaşayacağını veya hangi haberlerle sarsılacağını bilmediği günün aydınlanmasıyla başlayan süre. İçimize serpilmiş kin ve nefret tohumları hepimizin neden pimi çekilmiş bir bomba gibi gezdiğinin en büyük nedeni. İnsanlığımızı ne zaman hatırlıyoruz peki? İçi gerçekten kin ve nefretle dolu olanların hala bir yerlerde insanlığını korumuş olan bizleri bir felakete sürüklediği anda hatırlıyoruz aslında.Bir sabah metrobüste yer için kavga edenler böyle acılar karşısında birbirlerini hiç tanımamış dostlar haline geliyor. Birbirimizi nedensiz sevmemiz için yeterince ortak acıya